Εγώ κι εσύ

Δε θέλω να σηκωθώ. Είναι η πιο γλυκιά θέση του κόσμου, είναι η δικιά μου, η ολόδικιά μου. Πάλεψα και πόνεσα και φώναξα για να την αποκτήσω.. Είναι φανερό ότι μπορώ να κάθομαι εκεί, μη ρωτήσεις τίποτα εσύ μου είπες να περάσω.

Και τώρα, κλαίω για σένα.

Γιατί, αγάπη μου, κάποιοι μου είπαν ότι το όνομά σου είναι το ομορφότερο του κόσμου
και πως όσο μ' αγαπάς εσύ, δεν μ' αγάπησαν οι άλλοι
και πως είσαι ο φύλακας άγγελός μου
και πως τα βράδια δεν περνάει νύχτα που να μην με σκεφτείς
και πως εγώ είμαι χαζή που δεν το βλέπω
και πως όταν το βλέπω, πάλι χαζή είμαι
και πως σου λείπω.

Για σένα ξέρεις τί νιώθω;

Οργή και πόνο και μίσος. Τόσο μίσος που έχω προσπαθήσει να σου κάνω κακό. Αλλά αυτό καταρρίπτει την αγάπη... Είναι η ζήλια που με τύφλωσε. Ζηλεύω τα τσιγάρα σου. Τα έχεις ψηλά. Ζηλεύω τον καφέ σου. Τον έχεις ψηλά. Ζηλεύω τις ιδέες σου. Μα πιό πολύ, αυτά που έχεις μέσα σου. Τί ευτυχία να τα γνωρίζω! Τί δυστυχία να ζηλεύω.. Δεν θα άφηνες ποτέ κάτι από αυτά για μένα. Αν και ο άνθρωπος αλλάζει. Κι όταν ερωτεύεται, αλλάζει. Κι όταν παθιάζεται, κι όταν μοιράζεται.. αλλάζει.

Είναι άδικο να θέλω να σ'αλλάξω. Αλλά θέλω.. όχι την ιδιότητά σου. Όχι το μυαλό σου. Όχι τις ιδέες σου. Άραγε, αυτά δεν είναι τα πιό σημαντικά;

γιατί κι οι έρωτες, μου φάγανε τα χρόνια..

.

- Απολογισμός:
ενάμιση χρόνος συγκατοίκηση. Ενάμιση χρόνο μαγειρεμένο φαγητό.
Μοιρασιά αντικειμένων και "ρούχα μαζί που πλύθηκαν". Μοιρασιά σαμπουάν, αφρόλουτρου και υγρού φακών. Μοιρασιά καναπέ, υπολογιστή και κρεβατιού. Μοιρασιά οξυγόνου.
-Όλα δικά σου, που τα χαρίζεις απλόχερα. Κι ο άλλος τα παίρνει, γιατί σου δίνει κι αυτός απλόχερα την αγάπη του. Παράπονο δεν είχα. Αυτοπεποίθηση στο φουλ και ευτυχία γενικώς.
- Ατέλειωτες βραδιές που δε βγαίνει για να σου κάνει παρέα μέσα. Ατέλειωτες βραδιές κλάμα και παρηγοριά. Ατέλειωτη μοιρασιά συναισθημάτων και μυστικών. Πράγματα που δεν πίστευες ότι θα μοιραστείς. Καλό αφτί. Παρηγοριάς.
Η επιτυχία μιας σχέσης είναι το να μην μετανιώσεις μετά. Δεν μετάνιωσα για τον ενάμιση χρόνο. Κύλησε σα νερό. Μετανιώνω που έχασα εμένα.
Και τώρα μ' έχω αφήσει και δε μπορώ να με πιάσω από πουθενά. Άντε ξανά απ' την αρχή.
- Ποιά είμαι; Πού είμαι; Τί κάνω; Τί θα κάνω;
Πριν 4 χρόνια, ήμουν τόσο αυθεντική!
Και πριν 3 χρόνια επίσης... Γιατί αλλάζει ο άνθρωπος και γίνεται κάτι άλλο από αυτό που θέλει; που είναι πραγματικά; Και άντε τώρα εσύ να βρεις τον εαυτό σου ολομόναχος.
Βοήθεια δε δεχόμαστε. Γι' αυτό χωρίσαμε. Για να βρούμε μόνοι μας τη ζωή και να θέσουμε τους κανόνες. Και τα όρια. Όχι, δεν είναι αρνητικό κι ας ακούγεται έτσι.
Πρέπει σα μωρό παιδί να ρωτάω: τί μου αρέσει αλήθεια να κάνω;
Να φροντίζω τη γάτα μου! Ναι... να της καθαρίζω τ' αφτιά με μπατονέτες και να παίζω μπάλα μαζί της - αφού είναι τόσο έξυπνη!..
Άλλο;
Να τραγουδάω! Σαχλαμάρες. Αυτά είναι για νήπια.
Από τότε που έχασα το χορό, χάθηκα ολόκληρη. Προσπάθησα να το ξαναβρώ, αλλά τίποτα δεν ξανακολλάει το σπασμένο γυαλί.
Ούτε εμένα. Δεν με ξαναφτιάχνει όπως παλιά. Δεν θα ξαναφτιαχτώ ποτέ.
Ας φροντίσω τουλάχιστον το μέσα μου.

- Απολογισμός: ένας χαμένος και ένας τραυματίας.
(Και δεν ξέρω καν αν είμαι ο χαμένος ή ο τραυματίας).